Zamyślenia z kościelnej ławy
Zdrowy Boży rozsądek.
Zdrowy rozsądek stoi w sprzeczności z postępowaniem zarówno wdowy oddającej wszystko co posiadła na swój utrzymanie, jak i wdowy z Sarepty oddającej ostatnie pożywienie. Wdowy w owych czasach w tym rejonie świata nie miały lekko, a wręcz były skazane na miłosierdzie. Popatrzmy na nasze dzisiejsze roszczeniowe podejście do życia. Wielu wyciąga rękę bo czują się pokrzywdzonymi przez historię, przez władzę, pominiętymi u stołu. Standardem jest stwierdzenie że skoro im coś się dostało, to mi również się należy, za to czy, tamto. Takie dążenie do „sprawiedliwości” podziału dóbr. Tymczasem dzisiejsze ewangeliczne wdowy dają przykład postepowania miłego Bogu – oddaję innym co mam, ponieważ …? No właśnie co mogło skłonić owe wdowy do takich działań? Wdowa z Sarepty to poganka która wręcz wypomina Eliaszowi – „ Na życie Pana, twego Boga, już nie mam pieczywa”, a jednak zrobiła najpierw jedzenie prorokowi a potem sobie i synowi. Musimy wiedzieć że Eliasz nie pojawił się w domu owej wdowy z przypadku, a wręcz Bóg mu to wszystko wskazał. Beznadzieja sytuacji wdowy i jej syna w czasie zapowiedzianej przez Boga ustami Eliasza suszy jest jednoznaczna – „Zjemy to, a potem pomrzemy”. Wobec tego podzielenie się z Eliaszem tak naprawdę nie zmieni sytuacji czy zje połowę czy całość bo i tak nic więcej nie mam do jedzenia i nie ma na co liczyć (susza i głód). Śmierć wydawała się nieuchronna, a dobry uczynek jakiemuś podróżnemu który pójdzie dalej, to taki ludzki odruch. Czy my pozwolilibyśmy sobie na taki ludzki odruch w takiej beznadziejne sytuacji.?
Mówię celowo o ludzkim odruchu, a nie o odgadnięciu woli Bożej, bo kto tak naprawdę w codzienności o wszystko pytamy Boga?. Doszukujemy się Jego działań, czy też bardziej jesteśmy racjonalni, trzymający się tego co widzimy i dotykamy, co pojmujemy i potrafimy przewidzieć, tak po ludzku, a nie mieszamy w to Boga.? No przyznajmy się jak to naprawdę jest. Jak mówimy „niech spełni się wola Twoja” to czy akceptujemy to, że w takiej beznadziejnej sytuacji jest Jego wola?
Bóg może wszystko, nawet sprawić że - „Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się”. Bogu należy zaufać. To trudne bo czasami nieżyciowe - oddać symboliczny ostatni kęs lub wdowi grosz. Czy Bóg sam to wszystko zje, a pieniądze da na dobre konto lub akcje. Przecież że nie, tylko rozda nasze dary serca ludziom potrzebującym, poprzez innych ludzi. Taki łańcuch skutkowy naszego czynu miłosierdzia, który zaczyna się w zamyśle Boga. Czasami nawet nie wiemy o takim Jego pomyśle, bo o tym z Nim nie rozmawialiśmy, nie uzgadnialiśmy, nie planowaliśmy, nie przyszłoby nam do głowy, a Bogu - jak najbardziej, tak. O drugiej wdowie nie wiemy nic więcej niż tylko co wiedział Jezus – oddała wszystko co miała na swe utrzymanie. Postępowanie tej wdowy jeszcze bardziej nas zadziwia, bo nie znamy impulsu do działania. Eliasz wdowie z Sarepty coś obiecał, a tu nie wiemy nic. Dlaczego? – bo nie nasza sprawa, tylko Boga. Nie interesujmy się ile kto daje i dlaczego tyle, a nie więcej (bo jest lub uważamy że jest bogatszy i stać go na dawanie) lub mniej (bo widzimy że żyje skromnie). Jezus nie analizuje przyczyny, tylko pokazuje jak ma być – ufność Bogu, ufność że nasze życie ( i te materialne) jest w ręku Boga. Odejdźmy od zdrowego rozsądku i myślmy zdrowym Bożym rozsądkiem.
To co, jak będzie wyglądała taca w następną niedzielę - dasz z tego co zbywa , czy z serca?
A propos – czy zwracamy uwagę na co jest kolekta?
Szczęść Boże
Krzysztof